opinia do sądu o dziecku

15,00 zł. Kupuję dostęp do wzoru. Kategoria: Pisma do sądu. Opis. Opinie (0) Wniosek do sądu o umieszczenie dziecka w ośrodku wychowawczym składa się w przypadku stwierdzenia demoralizacji nieletniego. Młodzieżowe Ośrodki Wychowawcze mają bowiem za zadanie na podstawie orzeczenia sądu zresocjalizować małoletnich, którzy nie są Opinia o dziecku do poradni Psychologiczno-Pedagogicznej 23,00 zł Kupuję wzór pisma; Opinia o uczniu z głęboką niepełnosprawnością intelektualną 23,00 zł Kupuję wzór pisma; Opinia o pracowniku do sądu – wzór 23,00 zł Kupuję wzór pisma; Opinia o dziecku z upośledzeniem umysłowym – wzór 23,00 zł Kupuję wzór pisma 2. Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (tekst jednolity Dz.U. 2014 poz. 382 z późn. zm.). II POSTANOWIENIA OGÓLNE 1. Opinia o uczniu Zespołu Szkół w Starym Folwarku, w którego skład wchodzą Punkt Przedszkolny w Starym Folwarku, oddział przedszkolny przy Szkole Podstawowej im. Marii Reasumując, skierowanie sprawy do sądu o pozwolenie na wyjazd dziecka będzie konieczne wówczas, gdy ojciec ostatecznie odmówi takiej zgody. W takiej sytuacji będzie Pani zmuszona wystąpić do sądu o wyrażenie zgody na stały wyjazd. Konieczne jest zatem jak najszybsze złożenie stosownego wniosku do sądu. W uzasadnieniu żądania Opinia o dziecku w żłobku, czyli opinia o dziecku w wieku do lat 3, sporządzana jest najczęściej na wniosek rodzica. Opinię przygotowuje wychowawca, czasami po konsultacji ze specjalistą, np. logopedą. Z oczywistych względów taka opinia o dziecku nie uwzględnia kwestii związanych z nauką i osiąganymi wynikami. Odnosi się natomiast między innymi do: rozwoju ruchowego (motoryka nomor togel singapura yg keluar hari ini. W polskim systemie oświaty każdy uczeń realizujący obowiązek szkolny w publicznej i niepublicznej szkole ma prawo do uzyskania pomocy i wsparcia wtedy, gdy ma trudności w sprostaniu wymaganiom edukacyjnym. Dotyczy to uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Zwykle na podstawie opinii lub orzeczenia z poradni psychologiczno-pedagogicznej są oni objęci stosowną pomocą. Jakie zadania ma szkoła w udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, a jakie prawa ma rodzic? Poznaj regulacje prawne w tym zakresie. Na podstawie rozporządzenia MEN w sprawie organizacji udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej z 9 sierpnia 2017 roku (Dz. U. 2017, poz. 1591 ze zm.), szkoła na podstawie opinii z poradni ma obowiązek zapewnić uczniowi dostęp do pomocy psychologiczno-pedagogicznej, która ma charakter powszechny, a korzystanie z niej jest dobrowolne i nieodpłatne. Poradnie psychologiczno-pedagogiczne są wyspecjalizowanymi instytucjami, których zadaniem jest rozpoznanie indywidualnych potrzeb rozwojowych ucznia oraz wskazanie kierunków dalszej pracy edukacyjnej. Efektem tego procesu diagnostycznego jest wydanie dokumentów postdiagnostycznych, takich jak opinia i orzeczenie. Warto tutaj nadmienić, że orzeczenie i opinia poradni nie są jedynymi przesłankami, aby objąć ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną. Opinia a orzeczenie – różnice Opinia to dokument, który przedstawia stanowisko poradni wraz z uzasadnieniem w sprawie zgłoszonej przez rodziców lub opiekunów prawnych ucznia, a także pełnoletniego ucznia. Poradnia wydaje opinie w różnych sprawach. Do szkoły najczęściej trafiają opinie dotyczące: objęcia ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną, np. ucznia zdolnego czy z trudnościami w uczeniu się o charakterze trudności niespecyficznych. dostosowania wymagań do indywidualnych potrzeb i możliwości ucznia, specyficznych trudności w uczeniu się, w tym o ryzyku dysleksji, objęcia ucznia zindywidualizowaną ścieżką kształcenia. Orzeczenie to dokument w sprawie ucznia z decyzją administracyjną pierwszej instancji, który wydaje zespół orzekający działający w poradni. Rodzice mają prawo uczestniczyć w posiedzeniu zespołu, kiedy rozmawia się o ich dziecku, o czym niewielu z rodziców wie. Mają też prawo poprosić, aby w spotkaniu zespołu brali udział inni specjaliści znający dziecko, np. lekarz. Wykonanie decyzji wynikającej z orzeczenia jest dla szkoły obligatoryjne. Oznacza to, że szkoła jest zobowiązana do realizacji zaleceń zawartych w orzeczeniu, są one bezdyskusyjne. Do szkoły najczęściej trafiają orzeczenia o: potrzebie kształcenia specjalnego, wydawane dla uczniów z niepełnosprawnością, zagrożonych niedostosowaniem społecznymi i niedostosowanych społecznie (wydawane na etap edukacyjny), potrzebie objęcia ucznia indywidualnym nauczaniem (wydawane na czas wskazany w zaświadczeniu lekarskim, nie dłużej jednak niż na rok szkolny). Rozporządzenia MEN oraz Ustawa o Systemie Oświaty bardzo wyraźnie wskazują na zadania szkoły dotyczące respektowania wskazań w opiniach oraz zaleceń w orzeczeniach. Opinia i orzeczenie – wskazówki Kolejne kroki po odebraniu opinii z poradni - zadania dla rodzica i nauczycielaPrzedstawienie dokumentu w szkole - najczęściej przekazuje się go wychowawcy, choć zdarza się, że może to być też pedagog szkolny (to prawo rodzica, może tego nie robić i zachować opinie dla siebie). Wychowawca lub pedagog szkolny zapoznaje się opinią, szczególnie ze wskazaniami dla nauczyciela dot. pracy z uczniem, a następnie przedstawia dokument wszystkim nauczycielom uczącym dane dziecko. Zespół ds. pomocy psychologiczno-pedagogicznej opracowuje arkusz z dostosowaniami wymagań do indywidulnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia wraz z zalecanymi formami pomocy. Opracowany arkusz jest przedstawiany rodzicowi lub prawnemu opiekunowi ucznia, który powinien się z nim zapoznać i podpisać, wyrażając w ten sposób zgodę na udzielenie pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Co daje opinia?Nauczyciele opierając się o wskazania zawarte w opinii mają za zadanie np. zapewnić uczniowi wskazane formy pomocy np. zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, zajęcia logopedyczne, wyrównawcze, rozwijające umiejętności uczenia się, rozwijające kompetencje społeczno-emocjonalne, dostosować wymagania z poszczególnych przedmiotów do indywidualnych możliwości ucznia, dostosować warunki zdawania egzaminów i sprawdzianów kończących dany etap edukacyjny, zgodnie z wytycznymi CKE. Wszystko zależy od tego, co znalazło się w opinii wystawionej dla dziecka. Kolejne kroki po odebraniu orzeczenia z poradni - zadania dla rodzica i nauczycielaRodzic może (jest to jego decyzja) przedstawić orzeczenie w wydziale oświaty gminy lub miasta oraz w szkole. Wszyscy nauczyciele i specjaliści uczący ucznia mają obowiązek zapoznać się z diagnozą i zaleceniami z orzeczenia. Zespół nauczycieli i specjalistów uczących dziecko na podstawie orzeczenia oraz wcześniej przeprowadzanej WOPFU (wielospecjalistyczna ocena poziomu funkcjonowania ucznia), opracowuje IPET, czyli Indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny. Nauczyciele mają obowiązek uczestniczyć w spotkaniach zespołu nie rzadziej niż 2 razy w roku. Rodzice mają prawo uczestniczyć w opracowywaniu i modyfikacji IPET-u oraz WOPFU. Obowiązkiem dyrektora jest pisemne zawiadomienie rodzica o terminie każdego spotkania zespołu i umożliwienie rodzicowi uczestnictwa w nim. Dyrektor jest odpowiedzialny za przekazanie rodzicowi kopii IPET-U oraz WOPFU. Co daje orzeczenie? Prawo do specjalnej organizacji kształcenia w szkole z uwagi na niepełnosprawność. Realizację zaleceń zawartych w orzeczeniu - obligatoryjne zadanie dla szkoły. Zapewnienie warunków do nauki np. sprzęt rehabilitacyjny, odpowiednie środki dydaktyczne z uwagi na niepełnosprawność ucznia. Zajęcia specjalistyczne (rewalidacja, socjoterapia, zajęcia resocjalizacyjne). Integrację niepełnosprawnego ucznia z pełnosprawnymi rówieśnikami. Akty prawne Rodzicu, w tych aktach prawnych znajdziesz informacje dotyczące wydawania opinii i orzeczeń. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 sierpnia 2017 roku w sprawie zasad udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. 2017, poz. 1591 ze zm). Rozporządzenie Ministerstwa Edukacji Narodowej z 9 sierpnia 2017 roku w sprawie organizacji kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, niedostosowanej społecznie i zagrożonej niedostosowaniem społecznym. (Dz. U. 2017, Rozporządzenie Ministerstwa Edukacji Narodowej z dnia 22 lutego 2019 roku w sprawie w sprawie oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy w szkołach publicznych. (Dz. U. 2019, poz. 373) § 2. wymagania edukacyjne, o których mowa w art. 44b. ust. 8. pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty(…), dostosowuje się do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychicznych ucznia:1) Posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego…2) Posiadającego orzeczenie o potrzebie indywidualnego Posiadającego opinię poradni psych-ped., w tym poradni specjalistycznej, o specyficznych trudnościach w uczeniu się lub inną opinię poradni psych-ped. w tym poradni specjalistycznej, wskazującą na potrzebę takiego dostosowania - na podstawie tej opinii. Ustawa o systemie oświaty z dnia 7 września 1991. Tekst jednolity z 2015, poz. 2156, z póżn. zmian. Art. 44c. 1. nauczyciel jest obowiązany indywidualizować pracę z uczniem na zajęciach edukacyjnych odpowiednio do potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychicznych Nauczyciel jest obowiązany dostosować wymagania edukacyjne, o których mowa w art. 44b. ust. 8. pkt 1, do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychicznych i fizycznych ucznia, w przypadkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 44zb Rozporządzenia Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz Ustawa o Systemie Oświaty bardzo wyraźnie wskazują na zadania szkoły dot. respektowania wskazań w opiniach oraz zaleceń w orzeczeniach. Warto pamiętać, że szkoła ma obowiązek dokumentowania przebiegu organizacji udzielania uczniom pomocy psychologiczno-pedagogicznej wraz z dokumentacją z badań i czynności uzupełniających prowadzonych przez poszczególnych nauczycieli i specjalistów. Marzena Jasińska Trener, dyplomowany coach, doradca rodzinny. Od lat wspiera rodziców w konsultacjach indywidualnych oraz warsztatach psychoedukacyjnych. Swoją pracę opiera na filozofii Jespera Juula, założeniach Rodzicielstwa Bliskości oraz Porozumienia Bez Przemocy. Specjalizuje się w zakresie neurodydaktyki oraz uczenia się uczniów. Ekspert rozwoju osobistego, komunikacji, negocjacji. W swojej pracy zajmuje się także tematyką mediacji szkolnych, procesów grupowych, zarządzania zmianą w organizacji i zarządzania zespołem. Prywatnie mama dwóch dorosłych synów. To oznacza, że sąd rodzinny ma obowiązek z urzędu badać, czy do niewykonania kontaktów doszło na skutek decyzji dziecka podjętej przez nie samodzielnie – wskazał w uzasadnieniu wyroku sędzia TK Andrzej Zielonacki. Sumy przymuszające Trybunał badał konstytucyjność art. 598 (16) par. 1 KPC w związku z art. 598 (15) par. 1 KPC, przewidujących od wielu już lat zasądzanie tzw. sum przymuszających drugiego rodzica do kontaktów z dzieckiem. Zgodnie z art. 598 (15-6) KPC, jeżeli jeden z rodziców, pod którego pieczą jest dziecko, nie wykonuje właściwie obowiązków wynikających z orzeczenia albo z ugody zawartej przed sądem o kontaktach z dzieckiem, sąd rodzinny, uwzględniając sytuację majątkową tego rodzica, ma zagrozić mu zapłatą na rzecz drugiego rodzica sumy pieniężnej za każde naruszenie obowiązku. Gdy ostrzeżenie nie odnosi skutku, sąd zasądza te kwoty. Kary nie są zwykle wysokie, np. 100, 200 zł, bywają jednak – jak w tej sprawie – wyższe, ale naruszeń zwykle jest więcej. Wtedy są one dodawane i kwota robi się znaczna. Może zresztą dochodzić do naruszeń obojga rodziców (por. „Prawo do kontaktów z dzieckiem to także obowiązek”, „Rz” r.). Prawo i postępowanie cywilne – najczęściej wybierane moduły. Skonfiguruj Twój System Legalis! Sprawdź Matka z córką kontra ojciec Krakowski sąd rodzinny uregulował kontakty małoletniej dziewczynki z ojcem, a ponieważ jej matka nie wywiązywała się z nałożonych na nią obowiązków, na wniosek ojca Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia zagroził matce nakazaniem zapłaty na rzecz ojca po 1500 zł za każde naruszenie obowiązku, a w następstwie dalszego jego niewykonywania, nakazał jej zapłatę na rzecz ojca 13,5 tys. zł, co krakowski Sąd Okręgowy utrzymał. Po wyczerpaniu drogi prawnej matka oraz owa dziewczynka wystąpiły do Trybunału Konstytucyjnego ze skargą konstytucyjną. Ich zdaniem regulacja ta narusza przepisy konstytucji oraz konwencje o prawach dziecka oraz o ochronie praw człowieka. W sytuacji wszczęcia egzekucji przez osobę uprawnioną do kontaktów – tu: ojca – nakazują bowiem badanie jedynie zachowania osoby zobowiązanej do zapewnienia kontaktów (tu: matki), a nie wymagają sądowej weryfikacji zachowania uprawnionego rodzica, a zwłaszcza wysłuchania małoletniego co do jego gotowości do odbywania kontaktów z nim. Na podstawie tych przepisów „karana” może być wyłącznie osoba, pod której pieczą pozostaje dziecko, najczęściej matka. Wreszcie przepisy te naruszają prawo do wychowania dziecka bez użycia przymusu, w tym przypadku finansowego. Trybunał przyjął część tych argumentów i orzekł, że art. 598(16) par. 1 w związku z art. 598 (15) par. 1 KPC w zakresie, w jakim obejmują sytuacje, w których niewłaściwe wykonywanie lub niewykonywanie obowiązków związane jest z zachowaniem dziecka niewywołanym przez osobę, pod której pieczą dziecko to się znajduje, są niezgodne z art. 48 ust. 1 zdanie drugie oraz art. 72 ust. 3 Konstytucji RP. Wyrok TK krytycznie ocenia adwokat Rafał Wąworek, zajmujący się sprawami rodzinnymi: – Powoływanie się na „brak gotowości” u dziecka przy odmowie wydania go drugiemu rodzicowi jest najczęstszym argumentem w sprawach o wykonanie kontaktów. Sądy, niestety, coraz częściej ten argument przyjmują i odmawiają nałożenia sankcji lub kierują sprawę do Opiniodawczego Zespołu Sądowych Specjalistów, gdzie na termin czeka się często rok. Podczas badania okazuje się, że dziecko nie rozpoznaje już nawet ojca. Obecnie, po wyroku TK, tego rodzaju procedowanie stanie się obowiązkowe i powszechne. A jak stwierdzić realną wolę trzyletniego, pięcioletniego dziecka? Czy TK nie był świadom częstego skutecznego manipulowania dziećmi? Czy uwzględnił treść i znaczenie władzy rodzicielskiej? – pyta retorycznie adwokat. Opinia dla „Rzeczpospolitej” Anisa Gnacikowska, adwokat zajmująca się sprawami rodzinnymi Kontakty z dzieckiem to zarówno prawo, jak i obowiązek rodziców, ale dzieci stają się nieraz narzędziem rodzica, z którym mieszkają, w sporze z drugim rodzicem. Ten pierwszy łatwo może wymóc na dziecku deklarację, że nie chce kontaktów w drugim rodzicem, co bywa niezgodne z dobrem dziecka. Dopiero starsze dzieci, od 10–12 lat, potrafią bardziej stanowczo wyrazić swoje stanowisko, ale tych dzieci rzadziej dotyczą spory o kontakty. Z drugiej strony zmuszanie dziecka do kontaktu z rodzicem może ich skonfliktować i doprowadzić do zupełnego zerwania więzi między nimi. Dlatego w każdej takiej sprawie sąd rodzinny powinien badać, czy dziecko wyraża stanowisko własne czy narzucone mu, i nie poprzestawać na przesłuchaniu rodziców, jak to teraz najczęściej bywa. Sygnatura akt: SK 3/20 Więcej treści z Rzeczpospolitej po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Kup online, korzystaj od razu! Sprawdź W naszym poradniku poczytasz o opinia o dziecku do sądu, gdzie większość wpisów o opinia o dziecku do sądu zawartych jest poniżej. Chcesz przeczytajć więcej o opinia o dziecku do sądu? Wróć do nas niebawem! Słodycze są niejako wpisane na stałe w jadłospis dzieci a nierzadko nawet ludzi dorosłych. Tyle już napisano o szkodliwości jedzenia słodyczy, że każdy raczej wie, gdzie tkwi przyczyna takiej złej sławy. Ale czy można totalnie krytykować jedzenie słodyczy? Sedno tkwi... Polecane Jaką wybrać hulajnogę? Powoli zbliża się wiosna. To czas aktywnego spędzania czasu na świeżym powietrzu, a także czas pierwszych komunii świętych. Wraz z tym duchowym wydarzeniem pojawiają... Buty dla dzieci – na co zwrócić uwagę? Od pierwszych lat życia dziecka poszukujemy odpowiedniego dla niego obuwia, zdając sobie sprawę, jak jest to ważne w jego rozwoju. Jakie buty będą najlepsze? ... Tematyka Wczesne wspomaganie rozwoju Pomoc psychologiczno-pedagogiczna Profilaktyka i wychowanie Działania interwencyjne Prawo i dokumentacja Narzędzia Karty pracy i ćwiczenia Scenariusze zajęć Materiały Wideo Zabawy i gry edukacyjne Akty prawne Portal rekomendowany przez Przewodnik Uzyskaj dostęp do portalu Logowanie Przypomnij hasło Moja strefa Zadaj pytanie ekspertowi Weź udział w dyżurze telefonicznym Weź udział w czacie online Zrealizuj kupon O nas 20 lecie Wiedza i Praktyka Redakcja Nasi eksperci Polityka prywatności Regulamin Kontakt Współpraca Sprawdź inne nasze serwisy © - Portal dla pedagogów i wychowawców z pasją. BLOGArtykuł opublikowany: 18 maja 2020Autorka: Agnieszka MisiakCzy jesteś rodzicem, który potrzebuje opinii od wychowawcy? Czy jesteś nauczycielem, który ma napisać opinię? I nie mówię tu o diagnozie w kierunku umiejętności szkolnych, mówię o trudnościach w obszarze radzenia sobie z emocjami i w obszarze umiejętności społecznych. Co w tej opinii powinno być żeby efektywnie 'obejrzeć' funkcjonowanie dziecka w środowisku szkolnym? Powinny być przykłady, przykłady, przykłady. To, czego nie zobaczę ja w gabinecie psychologa, ani nie zobaczy rodzic w domu. Często opinia jest bardzo dopracowana i wygląda jak pedagogiczny esej i pochłania z pewnością masę czasu, ale nie daje okienka, przez które można obejrzeć konkretne, szkolno – przedszkolne sytuacje. Co mam na myśli mówiąc 'przykłady'. Nie ma zbyt wielu kolegów – ilu ich ma? 1, 2, 3? Czy z jakimś dzieckiem czuje się bezpieczniej, chętniej przebywa? Nie nawiązuje relacji z dziećmi - jak dziecko reaguje kiedy jest zagadywane, zapraszane do zabawy? Jak reagują koledzy kiedy próbuje się włączyć? Co się dzieje, kiedy jest praca w grupach - czy dzieci przyjmują go do grupy? Czy zabiega o kontakt? Jak wygląda podział na grupy na wfie? W jakich zabawach grupowych czuje się bezpiecznie? Jakiego rodzaju zachęty, pomocy potrzebuje żeby dołączyć do grupy? Czy zabawa z dziećmi jest dla niego źródłem napięcia czy regeneracji? Nie umie nawiązać kontaktu – nie bójcie się przedstawić precyzyjnego opisu 'Dzieci bawią się na przerwie, a Michał dołącza nie sprawdzając jakie są zasady zabawy. Podchodzi zbyt blisko, mówi bardzo głośno, ma kłopot z wysłuchaniem wypowiedzi innego dziecka do końca. Próbuje dojść do głosu potrząsając dzieckiem, do którego mówi'. Czy na każdej lekcji tak jest? Czy rano inaczej i pod koniec dnia inaczej? Czy w tych wymienionych sytuacjach zachodzą zmiany w czasie - od września gorzej, lepiej - o ile lepiej o ile gorzej? Jak dziecko spędza przerwy? Z kim? Czy oferuje pomoc kolegom na lekcji i czy ją otrzymuje kiedy jest w potrzebie? Z którym nauczycielem ma dobre relacje? Z kim mu szczególnie trudno. Bardzo emocjonalnie reaguje na złą ocenę - napiszcie co to znaczy? Siedzi tyłem kwadrans i jest obrażony czy drze klasówkę i mówi „mam to i tak gdzieś”, czy rozpaczliwie płacze, wybiega z lekcji i chowa się w łazience, czy błaga żeby nie mówić mamie? Ja tego nie wiem, każde dziecko prezentuje całkiem inny repertuar w ramach emocjonalnej reakcji. Długo przeżywa porażkę – czyli, że przez kolejne trzy lekcje odmawia współpracy, przez dwadzieścia minut jest smutny, czy dniami całymi do niej powraca i jakoś nawiązuje? „Długo” jest bardzo pojemne i zmieścimy tam 40 dzieci, a każde z innym przedziałem czasowym reakcji. KIEDY DZIECKO MA KŁOPOTY Z ZACHOWANIEM W SZKOLENie rozumie sygnałów niewerbalnych wysyłanych przez dzieci – pięć przykładów poproszę! Mama mi nie powie, bo jak ma jedno dziecko, to skąd weźmie kontekst społeczny, którego dostarcza tylko piętnastka innych dzieci. Czy uparcie podchodzi do dzieci, które go najbardziej odrzucają? Czy może jeszcze inne sytuacje macie na myśli? Pisząc „długo”, ma kłopot, ‘emocjonalnie’ mamy na myśli cały szereg wydarzeń, które doprowadziły nas do takiego właśnie wniosku, a mnie i każdego terapeutę, bardzo ten szereg wydarzeń interesuje. Jeśli dziecko ma trudność z wyrażaniem emocji, reaguje impulsywnie, łatwo mu przekroczyć granice, nie piszcie, że zachowuje się ‘agresywnie’. Ja nie mam pojęcia co za tym stoi. Serio. Dla jednego to oznacza, że pluje, dla innego plucie mieści się w normie rozwojowej określonego przedziału wiekowego. Dla jednego nauczyciela oznacza to rzucanie piórnikiem a dla drugiego ostentacyjne trzaśnięcie drzwiami. I każdy psycholog ma jakieś wyobrażenie zachowań stojących za ‘agresywnie’ ale marne szanse, żeby domyślił się co autor opinii miał na myśli. Czytając słowo ‘agresywnie’ nie mam jak wykombinować co za tym stoi. Nie zapytam przecież ośmiolatka „z jakich zachowań składa się Twój wybuch złości i jaka jest jego dynamika”? Jeśli jesteś rodzicem nie bój się precyzyjnych opisów wydarzeń, sytuacji, szczegółowo przedstawionego wybuchu złości Twojego dziecka. To nie jest wymierzone w Ciebie, ja jako psycholog potrzebuję właśnie szczegółów. Jeśli mamy zbudować plan pracy na złością, impulsywnością muszę wiedzieć n a d c z y m pracujemy. A Ty jako rodzic nie powiesz mi o tym zbyt wiele - bo nie ma Cię na lekcji, nie ma Cię na zajęciach w przedszkolu, nie ocenisz co jest katalizatorem wybuchu złości podczas pobyty dziecka w szkole / przedszkolu. Piszę Wam o tym dlatego, że opinia od wychowawcy jest bardzo przydatna do zbudowania obrazu funkcjonowania dziecka, szczególnie w kontekście społeczno - emocjonalnym. I szkoda ciężkiej pracy wychowawcy, nauczyciela - często czasu po godzinach. Dobrze by było, żeby ten czas przełożył się potem na lepszą diagnozę i pełniejszy obraz. Co o tym myślicie? A jeśli potrzebujesz więcej pomysłów, jak wspierać dziecko, któremu w szkole jest trudno poradzić sobie z emocjami i które często kończy dzień z uwagą w dzienniczku, zajrzyj tutaj 👇👇👇 KIEDY DZIECKO MA KŁOPOTY Z ZACHOWANIEM W SZKOLEJeśli podobał Ci się ten artykuł, podziel się nim z innymi. Dziękuję! closebackwardforwardchevron-downfacebook-squarephonebarsenvelopeangle-double-upyoutube-playinstagram

opinia do sądu o dziecku